Sołtys: Władysław Wnęk
Telefon: 18 443 18 53 / 692 806 920
Poczta: 33 – 395 Chełmiec
Rada sołecka:
Żelasko Grażyna
Lorek Jan
Bugara Patrycja
Lorek Ignacy
Stącel Dorota
Liczba mieszkańców: 632 osób
Powierzchnia: 465,8400ha
Warto zobaczyć:
- Kaplica pw. Najświętszej Panny Maryi Wniebowziętej
- zabytkowa kapliczka- własność Jerzy Wnęk
- kapliczka – własność Marian Tokarczyk
Wieś leży we wschodniej części Beskidu Wyspowego, przy drodze krajowej 28.
We wczesnym średniowieczu wieś stanowiła własność książęcą. Po roku 1257 znalazła się w prywatnych dobrach księżnej Kingi, żony Bolesława Wstydliwego.
Księżna Kinga pomiędzy rokiem 1257 a 1283 przeniosła wieś na prawo niemieckie.
Nie są znane okoliczności w jakich wieś przeszła w ręce monarsze. Jan Długosz w „Liber Beneficiorum” stwierdził, że jest to wieś królewska i są tu jakieś małe łany kmiece.
Od wczesnego średniowiecza do połowy XV wieku wieś znajdowała się pod jurysdykcją kasztelana sądeckiego, ale do połowy XV wieku do 1772 roku Biczyce należały do powiatu sądowego sądeckiego.
W roku 1542 w Biczycach istniał folwark. Przeprowadzona w 1564 roku lustracja dóbr królewskich stwierdziła we wsi: chmielnik, folwark o trzech nierównych polach gdzie uprawiana była pszenica , jęczmień, owies, groch, len, mak, tatarkę.
Rejestr poborowy z 1581 stwierdzał, że we wsi było kilka małych ról o łącznej powierzchni ¾ łana oraz 1 komornik z bydłem.
Wieś należała do dóbr królewskich, którymi zarządzał starosta sądecki.
Rejestr poborowy z 1629 roku, podobnie jak następny z 1680 roku stwierdzał we wsi tylko 2 zagrody z rolą. Dobra te należały do dóbr królewskich, które były uposażeniem każdorazowego starosty sądeckiego. Starostą w latach 1623 – 1631 był Jerzy Stano z Nowotańca, a w latach 1676 – 1683 był już Jan Stanisław Lipski.
Lustracja królewszczyzn z roku 1765 traktuje wsie: Biczyce, Krasne Biczyckie i Trzetrzewinę łącznie, gdyż miały one wspólny folwark.
Dziesięć lat po I rozbiorze Polski, w 1785 roku cesarz austriacki Józef II skonfiskował dobra królewskie i przekazał je pod zarząd dóbr państwowych. Podobnie jak Chełmiec, tak i Biczyce były od końca XVIII wieku miejscem intensywnej kolonizacji niemieckiej. Od II wojny światowej istniały Biczyce Polskie i Niemieckie, przemianowane po wojnie na Biczyce Górne i Biczyce Dolne.
W końcu XIX wieku Biczyce Polskie wymieniane były wspólnie z Krasnem Biczyckim.
Do roku 1925 wieś Biczyce Dolne należała do parafii rzymsko – katolickiej w Podegrodziu pod wezwaniem św. Jakuba Starszego Apostoła w Podegrodziu, a obecnie do parafii w Trzetrzewinie.
Do roku 1974 wieś należała do gromady Chełmiec.
W Biczycach Górnych urodziła się siostra Czesława Lorek – misjonarka ze Zgromadzenia Najświętszego Serca Pana Jezusa Sacre – Coeur – zamordowana 21 mają w Kinszasie w Demokratycznej Republice Konga.
Siostra Czesława urodziła się 5 czerwca 1938 roku, jako ósme z dziewięciorga dzieci Jana i Marii Stefańskich. Do zakonu wstąpiła w 1960 roku. W 1969 przyjęła śluby zakonne. Do pracy misyjnej w Afryce wyjechała – otrzymując krzyż misyjny z rąk bp. Jerzego Ablewicza – w 1984 roku. Najpierw do Zairu, a potem do Konga. W ostatnim czasie przeszła poważną operację w Belgii, ale szybko wracała na misję, gdzie pełniła funkcję katechetki, prowadziła kurs kroju i szycia, opiekowała się chorymi i odwiedzała skazanych w więzieniu. Zakonnica została napadnięta w kościele przez nieznanych sprawców i pobita. Na skutek odniesionych obrażeń zmarła 21 mają. Pogrzeb siostry odbył się 23 mają 2003 roku w Kinszasie, stołecznym mieście Konga.
Przy “starej drodze” na parceli Jerzego i Krystyny Wnęk stoi zabytkowa kaplica mszalna z końca XIX wieku. Urodą urzekają barokowi ołtarzyk, ludowe płaskorzeźby, rzeźby i malowidła, które są odbiciem artystycznych upodobań naszego ludu oraz wyrazem wiary minionych pokoleń.
Staraniem właścicieli kaplica decyzją Sądu Rejonowego w Nowym Sączu została wpisana do rejestru zabytków województwa nowosądeckiego ( obecnie małopolskiego) i “przeżyła” gruntowną renowację. Obecnie jest miejscem kultu religijnego mieszkańców, dwukrotnie w roku odbywają się tu nabożeństwa z udziałem mieszkańców wsi.
Otoczenie kaplicy zachęca wędrowców do zatrzymania się przy niej, by chwilę podumać i zachwycić się jej pięknem.
Przy wejściu znajduje się pisemna dokładna informacja dotycząca historii i artystycznego wyposażenia kaplicy.
Źródło: 1. Włodzimierz Chorązki, Heraldyka Gminy Chełmiec. Opracowanie historyczno – heraldyczne, Kraków grudzień 2003.
