W nawiązaniu do wywiadu z b. Prezesem zarządu spółki PKS Markiem Surowiakiem, który ukazał się 17.06.2011 r. na łamach Dziennika Polskiego pt. „Przejedli firmę?” można pokusić się o pewne porównanie, a za tym idącą refleksję. Otóż sytuacja opisywana przez Pana Surowiaka jako żywo przypomina to co działo się jeszcze pod koniec 2006 roku w spółce gminnej KSS Klęczany. Pan Prezes twierdzi, że w PKS-ie „nikt nie myśli o inwestowaniu w zakład, a tylko przejada się pieniądze” a do tego działają w tej spółce „całe rodzinne klany wyposażone w liczne przywileje”. Jawi się zatem obraz firmy na skraju bankructwa, dla której nie ma już ratunku ani miejsca na lokalnym rynku. Ale czy na pewno? Analizując sytuację jaka miała miejsce kilka lat temu w spółce klęczańskiej każdy postronny obserwator doszedłby dokładnie do takich samych wniosków. Sytuacja spółki była bowiem nie wesoła. Liczna, posiadająca ogromne przywileje załoga wypracowywała mizerny zysk, który nie pozwalał na jakiekolwiek inwestycje czy ulepszenia sprzętu, kończyły się pokłady kamienia i nikt nie miał nawet pomysłu co z tym faktem zrobić. Sytuacja była niezwykle dramatyczna -dokładnie tak jak teraz w PKS-ie. Po 2006 roku wójt mógł oczywiście pozbyć się problemu, tak jak w tej chwili robi to Zarząd Województwa z PKS-em, ale poprzez swoje uparte działania polegające na modernizacji zakładu, zakupie nowych maszyn, restrukturyzacji załogi, usprawnieniu zarządzania firmą, oraz zakupie działek pozwalających kopalni pozyskiwać dobrej jakości materiał przez dziesiątki następnych lat udało się nie tylko wyprowadzić spółkę na prostą, ale doprowadzić do stanu, w którym KSS Klęczany przynosi całej gminie milionowe zyski każdego roku! Refleksja zatem nasuwa się sama - w PKS-ie wystarczyłoby zastosować takie same metody, a i tą spółkę udałoby się uratować i uczynić dochodowym przedsiębiorstwem.